Şair Ağladı

bir gül vardı;
tarûmar bir bahçenin en ücra yerinde biten,
yabancı otların arasından sıyrılıp,
esansıyla baş döndüren bir gül vardı

bu güle her daim bir bülbül konardı
ağıtlar okur,
kasideler söylerdi hüzünlü gagasıyla
bir özgürlük rozeti gibi iki yanında asılı
kırık kanatlarıyla,
haşmetli ve vurgun yemiş bülbül;
öterdi bir ney kadar hazin sesiyle...

birgün gül koparıldı
bülbül ağladı
gülün yapraklarından kara kan damladı
gülün boynu büküldü
gül karalar bağladı...

birgün gül koparıldı
çürümeye terk edildi cesedi
kara sayfalar arasında
bülbül matem tuttu
yabani otlar ortasında
bülbül gözlerini yumdu,
kanatlarına soğuk rüzgarlar vurdu...

bir hazan sabahında bülbül uyandı
kan bağlamıştı gözleri
ve körelmişti kanatları
bülbül döndü pervaneye
gülü aradı
uçmak istedi uçamadı...

birgün gül koparıldı
bülbül ağladı
bülbül yürek közüyle ince bir ney dağladı
bülbül sustu, ney ağladı
ney sustu
şair ağladı!..