Uykulu uykusuzlıklarımın azab içinde
kıvranan geceyi yırtıp
sahte bir tebessüm göstereceği
cevapsız bir çağrıya
umudu.
Bir ton duygu yüklü kalemimin
duygu karmaşıklığını listeleyeceği kağıt parçasına
özlemi.
karanlığa sır perdesi görünümü verip
bütün benliğimi zehirleyen cıgaramın ciğerlerime
öfkesi.
İşte hayatımin üç büyükleri..
Küsmüş sanki telefonlar birbirlerine
yazmak en azından bir kağıda
dökmeli der ya, insan duygularını derin derin
hani sözlükler içinde boğulur da
tek kelime kalmaz saplanmayan yüreğine
benim bu halim bundan ibaret..
Çaresiz, kimsesiz hislere kapılınır bazan
gecenin en karanlığında
hani yıldızlara baktıkça
büzülüp de ufacık kalmadan darmadağın vaziyette buğulanır ya gözler
benim bu halim bundan ibaret..
Karamsarlıkla boğuşurken özgür iradem
olur ya hani, ne yapılınır bilinemezliğe has bir duyguda, ne demeye kalkışır ne
susmaya dil
sonra birden yalnız kalır ya dipsiz bir karanlıkta
çarpmadan sağa-sola, hissetmeden etrafı
yürür ya hani insan
benim bu halim bundan ibaret..
Bir kağıda kendisinin bile anlamadığı,
anlam veremediği şekiller çizer de
bir türlü istif edemez o beyaz tabloya içindekileri
deli gibi atmadan, ağır ağır
atar ya hani insanın kalbi
heyecansız, sabahsız
benim bu halim bundan ibaret..
Hasretler içinden en hasretliyi seçmek zorunda kalır ya,
öfkesini zehirler hani
yüreğinin
sert bir sarma tütünle,
hani küfreder ya insan kendine
benim bu halim bundan ibaret..
