Boynumdaki Ipi Sana Veriyorum Hadi Beni Hayata Bağla

Senden kalan unutulmuşluğun kokusu vardı bu aralar üzerimde. Kendi kokumu yitirmiş gibiyim.Her geçen sen gibi kokuyor her gelen üzerime kokunu bırakıyor .Kokunun adı sen mi, ben mi , sevgin mi , bilmiyorum.Kayboluyorum! Sende kaybettiğim ruhumu , kokumu , kendimi bendimde bulamıyorum.Çırpınıyorum hareket ettikçe batıyorum.Elimi uzatıyorum umursayan yok , yalnızlığım bile tepki vermiyor.Sessiz çığlıklar atıyorum duymuyorsun.Bir gün beni ararsan açmayacağım diye kendime sözler veriyorum,her telefon geldiğinde sen misin diye heyecanlanıyorum.Seni aramamayı cesaret sanıyorum aramak mı zor aramamak mı bilmiyorum.Senleyken gözlerimi kaybederim die ağlamaktan korkardım simdi iste gözyaşlarımı daimi yol yaptım yanaklarıma.

Sen benden gittikten sora saçmalamaya başladım nedensizce. Tersine yaşasam hayatı düzelir mi diyorum kendi kendime.Yarım kalmışlıktı belki de bu satırları yazdıran.Başladığım cümlelerin bile sonu yoktu bu günlerde.Tıpkı sevgim ve sen gibi. Tutarsızlığım her biri ikişer satırdan oluşmuş binlerce paragraflı bir yazı gibi.Her paragrafta ayrı sen ve ayrı bir doku.Oysaki ikimizde biliyoruz çığlık çığlığaydı kalplerimiz ve kimselere belli etmediğimizi iç kanamalarla ölmek üzereydik.Hani zaman her şeye ilaç derler ya yalanmış hani aşklar hep gelir geçer ya kalırmış işte sende bende böyle kaldın.Kalbimi ellerine yazmış gibiyim.Sen ellerini yıkmadıkça gitmeyecekti ellerindeki bu iz.Aklımın odaları senle dolup taşmıştı artık ve yüreğimin kalemiyle yaziyorum artık bu son cümlemi , gözlerini yumarak oku

Boynumdaki ipi Sana veriyorum Beni Hayata Bağla!!!