ben seviyorum demeyi beceremedim..
biliyorum buydu benim tek eksiğim...
sana seni sevdiğimi söyleyebilseydim eğer
bu olmazdı öpmek zorunda kaldığım hayat..
güzel gözlerinde uyumak olabilirdi benim fazlam
yada tatlı sözlerinde büyümek
ama beceremedim ben yakalayamadım sevdayı...
seni sarmak ne mutlu ederdi beni..
mutluluğa bile koşamadım...
çoğu zamanda konuşamadım..
başkasını sevmene katlanamadım..
sevmeni istemedim kimseyi..
hep beni sevmeni bekledim..
bekledim ama hep çoçuğu koydum önümüze
sen her yanaştığında çocuk oldum
belki çekindim belki utandım
seviyordum seni bir sana anlatamadım..
aslında kendime bile anlatmaktan çekindiğim
bir sevgiyi sana nasıl anlatabilirdim ki..
seni sevdiğimi kendime bile söylerken birileri duyacak diye korktum
oysa adın aşk olamayacak kadar uzaktı
kim bilir aşkta değildi belki bendeki...
ama bilmiyorum
ne demek olabilirki gördüğümde içimin gitmesi
içimde yangınlar çıkardı sen başkasıyla konuşurken..
gökyüzü bana kızar gibi, bana inat eder gibi
hep ağlardı sanki ben sana ağlarken
ben ağlardım gökkubbede bana ağlar bana yanardı..
düşlerimde varabilme umudu vardı bir tek
düşlerimde bile umut olmuştun
aşık mu olmuştum?
böyle bir sızı varmı daha aşktan başka..
kimsenin ağlama demeye bile yetmez gücü
yüzüme düşen yaşları yağmur yıkar hep
kimseler görmesin diye
öz çocuğu gibi bir yağmurlar sevip sarar zaten beni..
bu yüzden benim işte yağmur yürekli
kim bilir hangi yağmur kucağına alıp
götürecek benden seni...
şimdi sen ondasın sevdiğinde..
bense yepyeni bir yangının ortasında
böyle giderse seni bende tutamam
yağmurlar korkuyorum erken alacak beni senden..
ne olur gitme...
gökkubbe ne olur onu benden almaya gelme...
yazma tarihim:
22 Ekim 2007 Saat 18:55
