MAVİYDİ DÜŞLERİM, ÇÜNKÜ BEN ÇOCUKTUM.

MAVİYDİ DÜŞLERİM, ÇÜNKÜ BEN ÇOCUKTUM...

Benim bile bilemediğim kadar çocuk;
Islak bir kuş görsem ağaç dalında,
Meleklere yağmuru şikayet ederdim...
Yağmura küserdim.

ÇÜNKÜ SİYAH DEĞİLDİ MAVİYDİ DÜŞLERİM ÇÜNKÜ BEN ÇOCUKTUM...

Şimşek çakınca gözlerimi yumar;
Sonra;
Minicik dedikleri parmaklarımın arasından
Şimşeğin geçtiğini görürdüm,
Sevgimin yanında ellerim küçücüktü

YİNEDE SİYAH DEĞİLDİ, MAVİYDİ DÜŞLERİM, ÇÜNKÜ BEN ÇOCUKTUM,

Kin tutmazdım...
Gururu benimle kim tanıştırdı bugünde bilmiyorum,
Bir şeker;
Islak kirpiklerimin kurumasına yeterdi
Veya bir söz... Güldürürdü beni,
Her şeye gülerdim ama korkardım da,
En çokta sert sözden ve sert yüzden
Yanımda bir büyük ağlasa bende ağlardım...
Ve oyuncağımı verirdim gülsün diye...

EVET, SİYAH DEĞİL, MAVİYDİ DÜŞLERİM, ÇÜNKÜ BEN ÇOCUKTUM,

Göz yaşını bana mahsus sanırdım,
Çiçeklerin güldüğüne inanırdım çünkü,
Yıldızların gülerek göz kırptığına,
Güneşin her sabah gülücükler dağıttığına inanırdım...
Yağmur yağınca insanlar gülmüyor diye...
Gökyüzünün ağladığını sanırdım.

ÇÜNKÜ SİYAH DEĞİLDİ MAVİYDİ DÜŞLERİM ÇÜNKÜ BEN ÇOCUKTUM

Her çocuğun bir annesi olduğunu bilirdim...
Onu seven, koklayan, koruyan,
Akşamları yolunu gözlediği bir babası olduğunu...
Rüyalarımda öksüz çocuk görmedim,
Yetim çocuk uğramadı dünyama...

ÇÜNKÜ SİYAH DEĞİLDİ MAVİYDİ DÜŞLERİM ÇÜNKÜ BEN ÇOCUKTUM...

alıntı