Mutantlarla yapılan son savaş

Mutantlarla yapılan son savaş


Son Direniş'in özel efektleri parmak ısırtıyor. Dramatizasyona harcanmayan çaba, efektlere harcanmış. Bu üçüncü bölüm artık bir yenilik getirmiyor. Film, küçük yaştakiler için.

X-Men dönüyor. Marvel Comics'in 60'lardan kalma bu çizgi-romanı, eski çizgi-romanların sinemalaşması furyası gereğince iki kez filme alınmıştı. Konusu, kişileri ve gelişim çizgisi içindeki sınırlara karşın, her iki film de büyük görsellik ustası Bryan Singer sayesinde hatırı sayılır bir başarıya erişmişti. Eleştirmenler bile beğenmiş, bendeniz de belli ölçüde olumlu şeyler yazmıştım. Bu üçüncü bölüm artık bir yenilik getirmiyor. Getiremez de... Çünkü konunun ve hikâyenin tüm olanakları işlendi, kullanıldı. Mutasyona uğrayarak 'üstün insan' nitelikleri kazanmış olan bir gurup mutant-yaratığın içinde de iki ayrı gurup vardır: insanlarla dost olmak, giderek onlara katılmak isteyenler. Ve kimliklerini sonuna dek korumaya kararlı olanlar. İnsanların bir keşif sonucu mutantları iyileştirmek, yani 'insanlaştırmak' yönündeki kararları, bu azınlık arasında kıyameti koparır. Savaş yanlıları galip gelir ve insan-mutant savaşı başlar. Konuyu özetlerken bile sanki simgeler havada uçuşuyor. Elbette diğer filmlerdeki gibi, mutantlar farklılığı, sıradan insandan ayrılan özelliklere sahip azınlığı temsil ediyorlar. Ve dominant gurup, onları yok etmek istemese bile en azından farklılıklarını silmeye ve aynı özelliklere sahip kılmaya kalkışıyor. Eşcinsellerin tedaviyle 'iyileşeceğini' sananlar çizgisinde bir tavır... Elbette akla şu soru geliyor: İnsanlar böylesine üstün özelliklere sahip mutantlardan niçin gereğince yararlanmıyor? Bu üstün ırkın üstelik dünyaya egemen olmak, insanları köleleştirmek gibi bir arzusu da yok. Onların harikulade marifetlerinden yararlanıp dünyayı daha yaşanır bir yer haline getirmektense, niçin onları da insanlaştırmaya, yani sıradanlaştırmaya kalkışıyorlar? Yoksa bu insanoğlundaki o onulmaz 'sıradanlığa prim' özelliğinin bir başka dışa vurumu mu? Öte yandan ve tüm bu ukalalıkların ötesinde, film hareketli-bereketli ve başarılı özel efektlerle dolup taşıyor. Dramatizasyon düzeyinde harcanmayan bütün çaba özel efektlere harcanmış. Böylece, ortalıkta dolaşıp duran birçok kişi asla karaktere dönüşmeden, hatta (Anna Paquin gibi) ne yaptıkları bile anlaşılmadan çekip gidiyor. Ama özel efektler sürekli parmak ısırtıyor. Eee, günümüzde bir tür sinema anlayışı, en azından Brett Ratner gibi yönetmenler söz konusu olduğunda, işte ancak bu kadar. Ve film de daha çok, küçük yaştakiler için...