Vardı ya...

Vardı ya...

Akşamlarla vurulurdu gönlüme;
Zulmetin,kara dişli kıskaçların deli damgası.
Güneş toplayıp eteklerini,
Salıvermişken dünyanın ipini karanlıklara,
Duvarlarda kanayan çilenın gölgeleri
Ve dilsiz tavanlar şahidimdir,
İnleyen namelerle yakılan ağıtlara.

Ne hazanlar biteceğe benzer,sonbaharlarda;
Ne tükenen umutlarla biçare yıllar.
Sayısını şaştığım gecelerın nazlı sabahlarına,
Elim elinde, başım omuzlarında uyanmak vardı ya...

Vardı ya; Sebebini bilmediğim sevinç tohumları ekmek toprağa,
Umudu katık etmek bir lokma ekmeğe
Ve ölüp ölüp dirilmek
Girdabında yittiğim gözlerinde...
Bir kez daha, binlerce defa ve sonsuza dek...