O Ne Tatlı Günlermiş

O Ne Tatlı Günlermiş




Hangi şiire baksam ben varım,
Hangi romana baksam bir sevgiliyi bulurum
Bir de kendimi...
Onu görmüşsem açarım kayıklı-sandallı şiirleri
Okurum kana kana Nedimi...


Her nedense her şiirde
Canan ahu bakışlı
Ve ince belli,
O deniz ülkesinde
Bir bulutun rüzgarından
Üşümeseydi derdim Anabelli...

Şiirleri okurum,
Yazanları ve yazılanları görür gibi
“Raks ortasında bir durur oynar, yürür gibi
Bir baş çevirmesiyle bakar öldürür gibi.”

Bir bakış böyle anlatır herhalde,
Ne güzellikler görürüz
Daha Yahya Kemal'de...

Ve lise biter
Bir ideal sevgiliye
Gönül bağlayarak;

“Ağır ağır çıkarız bu merdivenlerden,
Eteklerimizde güneş rengi bir yığın yaprak
Ve bir zaman bakarız semaya ağlayarak...”

Zaman zaman bırakırım
Bütün işimi,
Alırım harf harf içerim
Şiirleriyle Haşim'i...


Ahhh o yıllar,
Düşün, başında kavak yelleri
Estiği serdesin...
Şiirler kurşun gibi işler;
“Geceleyin bir ses böler uykunu,
İçin ürpermeyle dolar: -Nerdesin?...”

Ve sevgili seni unutmadım,
Hala aklımda sınıfın,
Oturduğun sıran;
“Kimsesiz odanda kış geceleri,
İçin ürperdiği demler beni an,
De ki; Odur sarsan pencereleri,
De ki; Rüzgar değil odur haykıran.”

Ve bitsin diye beklediğimiz lise
Bitiverdi ardında hasret
Ardında hüzün;
“Alınyazısı hepsi... Kısmet
Ha yazı ha kışı geceyle gündüzün
Kimbilir kaç günü kaldı
Ömrümüzün?”

O ne tatlı günlermiş,
O anlar ne tatlıymış...
Mutluluk uçan bir peri,
Heyecan; bir beyaz kelebek gibi kanatlıymış...