Ödünç hançer öldürmez beni!

Bir küfür gibi kara
kayış dilini ver
Binlerce kez açıklasam da
dilini çözemediğim ihanet...
Gel bir daha bende dene kendini
Ne sen öldürebiliyorsun beni bu cenkte
Ne ben yenebiliyorum seni
Yazıldığın mevsime çok su ver kendi izinden
Giden yolları,suçlarından arındır.
Arkanda kaldı seni ilerde bekleyenler
unutkan şiirler, kopmuş alıntılar....
Hiçbir zaman kullanamadığın hatıralarla
kendine yazdığın yaşam öyküsü!
Ah, bu kadar aşk herkesi yanıltır
gelme üstüme...
Boşalmış yeminlerin bileği;
ben sandığın sözcüklere vuran aksimdir

Ödünç hançer öldürmez beni!

Ya başka bir silah seç kendine
ya bırak başkasının ellerine.
ölüm aşkın işidir...
kork benden sevgilim.
Ahretin olurum senin.
Bu kadar çok seven öldürmesini de bilir
Ben seni çok yanılmış kalplerin sağlamlığıyla sevdim
Gücümdü güçsüzlüğüm.
Ey, izini sürdüğüm ruhumdaki kara gölge,
Büyüttüğüm oğullarımı bir bir elimden alan hayat
yanıltma beni, beni bana yakıştır.
Son darbeden önce ilk sözü söyleyemeyen!
kolay değil ödenmiş hayatın katili olmak...
Kör eder hançerini içimin gücü
Ölümü göze alan yaşamasını da bilir