Susuyorum..

her gün çığlığımın
duvardan geri dönüşünü izlemeyi sen kolay mı sanıyorsun
sesim kısılana kadar bağırmayı
gözlerinin içine bakıp saatlerce beklemeyi
umutsuzca...


kalbim bunca acıya kolay dayanıyor mu sanıyorsun
ucu görünmeyen karanlık bir tünelde ilerlemeyi
bir sönük gün ışığı aramayı
görünmeyen o ışığı hayal etmeyi
sonrasında her gün o ışığı yakalama özlemini bastırabilmeyi
savaşmayı kendinle
avukatı olmayı nedensiz sevgimin???

ama ben artık susuyorum
susuyorum sen kabul etmesende
aynada hergün kendimle savaşmayı bırakıp kabuğuma çekiliyorum
gözyaşlarımı, çırpınışlarımı senden ayırıyorum
başım dik, ama ben susuyorum...


küçük bebeğimi içimde büyütüyorum
gözyaşlarını kendim, kendi ellerimle siliyorum...
inatla savaşıyorum kanseri ile, tüm çareler tükense bile
o içimde bana ağlıyor ama ben susuyorum...

hergün bakıyorum o güzel yüzüne
gelmeyecek olan o sıcak sözlerinin hasretini içime çekiyorum
bir tebessüm beliriyor yüzümde ağlamadan önce
sen güldüğümü sanıyorsun
ama ben susuyorum...

aşkımı haykırdığım dağlar sesimi bana geri veriyorlar
kayalar ortadan ikiye ayrılıyor
sana çarpıp dönen sonsuz sevgim bir rüzgar olup
içimi sızlatıyor
bedenim üşüyor, ellerim tititriyor, göz yaşım akıyor ama ben susuyorum...

günden güne artıyor sevgine olan açlığım
bir intihar kadar yakın oysa hissedebilmek mutluluğunu sıcaklığının
ağzımda, dilimde, dudağımda zerresi aşk damlanın
içim sana acıkıyor
oysa ben sana SUSUYORUM...