Yokluğunun acemisiyim...

Düzensizliğimin; benim için bir düzen oluşturduğu zamanımda girdin hayatıma. Her şeyim birbirine karışmış dolanıyordu ve kimsesizdim... Girdin; kimsesizliğimi kovdun.
Vardın; dedin susup kalma. Düşün dedin... Sonra yarat dedin, yarattığını paylaş benimle... Bak işte yarattığım cümlelerim var sana dair... Beynim düşünmeye korktu bu cümleleri; kalbim ise can atıyordu.

Şimdi kimliğimden çok uzaktasın. Nar çiçeklerinin arasından geçip, ceviz ağaçlarının altında çayını içiyorsun. Belki de kayısı ağaçlarının altında tenine değen güneşin renk cümbüşünü izliyorsun. Hep anlatırdın bana oraları, oralarda aldığın solukları, oralarda kabuğundan çıktığını, oradaki göğü, oradaki geceyi..

Nasılda öykünürdüm sana. Sen anlatırken ben dolanırdım oralarda.
Yoksun... Yine oralardasın. Sen kabuğundan çıkarken ben kabuğuma saklanıyorum. Burada gece dipsiz... Burada sensiz her şey siyah. Ne kadar zormuş ayrılık. Ayrılık ne yamanmış... Eksiltiyor insanı...
Ayrılık yalnızlaştırıyor.

Kızma bana. Yalnızlık ve ayrılık nasıl yaşanır ki farklı. Arabesk acılar biriktiriyor yokluğun.
Kızma bana. Cümlelerimin ve yokluğunun acemisiyim.
Tekrar yazacağım sana. Biraz tecrübe edinmiş cümleler ve olgunlaşmak istemeyen yokluğunla.

Sen de yaz olur mu? Kayısı ağaçlarını yaz, nar çiçeklerini yaz, oradaki insanları yaz ve kokunu sür sözcüklerine...
Geceye benim için de bak; çünkü orda yıldızlar daha kalabalık olur...

Seni çok özledim.

alıntı